De berk
Langs de rand van het Dalum Wietmarscher-Moor loopt een fietspad, omzoomd door berken – een „meien-laan“.Dit soort stroken met berkenbegroeiing is typisch voor de randen van Natuurpark Veenland omdat berken zowel op droge als op natte grond in heide- en veengebieden kunnen groeien. De berk is een prachtige boom door het wit van de bast en het frisse groen van de bladeren. Geen wonder dat de berk algemeen wordt gezien als symbool van de lente en de ontluikende natuur.
Voor de oorspronkelijke bewoners van deze streek was de berk een heilige boom, gewijd aan de Germaanse godinnen Frigga en Freya. Uit die tijd stamt ook het gebruik om een „mei“ uit het bos te halen: een tak of boom vol sap, die vervolgens op het dorpsplein werd geplant. Veel voorjaarstradities zijn nog steeds in zwang en het aanbreken van de lente wordt bijvoorbeeld op veel plekken op 1 mei gevierd. Mensen stappen op een met berkentakken versierde fiets en bij hun tocht door de dorpen komen ze langs de kleurig versierde „meibomen“, eveneens symbolen van de lente.
De berk is niet weg te denken uit het Natuurpark: het is een snelgroeiende boom die als pionier hele bossen vormt en langs de kant van paden en wegen te vinden is. Wie goed kijkt ziet ook de verschillen. De Betula pubescens bijvoorbeeld, de zachte berk, groeit vooral op natte tot vochtige grond. Vandaar dat deze soort veel te vinden is langs de vochtige randen van het veen en op plekken waar na de turfwinning het waterpeil weer stijgt. Karakteristiek zijn de rechtopgaande vorm en de ruitvormige bladeren. Takken en bladeren van de zachte berk zijn donsachtig behaard. De Betula pendula (ruwe berk) geeft de voorkeur aan een drogere standplaats en komt voor in de heidegebieden, parken, bossen en langs wegen. Vooral bij de oudere bomen hangen de takken aan de uiteinden naar beneden (pendula betekent hangend). De ruwe berk wortelt minder diep dan de zachte berk en verkiest droge, zure grond. De takken en bladeren voelen ook droog aan.
